seni üzmek istemezdim
Sessizliği seçersin,biraz olsun kaçmak için hayattan
En iyisi susmaktır belki de, belki en hayırlısı
Nereden geliyor bu yalnızlığa mahkumiyet, suçlu hep benim anlamıyor hayat
İzler var yüreğimde, derinlerde saklanmış üstü sahte gülümsemelerle örtülmüş hüzünler…
Ümitlerim kayboluyor yavaş yavaş karanlıkta
Zaten çoktan ölmeyi geçirdim aklımdan
Meğer hayat gerçekten zalimmiş demek yetmiyor
Esas zalim benim hiç bi dostum anlamıyor
Karar aldım evet, hayatımı bulandıran, daha da karanlığa sürükleyen karar…
İsyankarlıktan öte oldu bu yaşadıklarım
Seni, senin gibi birisini ne hakla üzebiliyorum ki ben
Taa uzaklara gidecegim, en büyük korkumdu zaten
Etrafı aydınlatan bir yıldızım vardı eskiden onun için yaşardım sanki
Masal gibiydi belkide hayat onunla, ama ben bitirdim yıldızımı, ben kararttım
En büyük acıydı benim için ondan ayrılmak, şimdi bana en yakın ama en uzak
Zaten artık geri dönüş yok, elimde değil
Dayanamam seni üzgün görmeye, zaten alışamayacağım sensizliğe
İstemezdim böyle olmasını ama gerçekten elimde değil, sakın kendinde suç arama
Madem dünya bir rüyaymış, uyandırın beni nolur, kabuslarım oldu artık hayat, bıktım ZAMANSIZ olmaktan…
Konu: Üzülmeni istemedim... 
Çarş. Ağus. 19, 2009 12:43 pm